bizitzaren erroa negatiboa baita

Oroitzapenek tinbrea jo dute, eta pasatzen utzi diet, egunak negar egiteko itxura baitu. Eta hemen instalatu direla dirudi, oraindik nirekin hitz egin nahi duen tokiren batean. Ondo pentsatuta, ez naiz izan nintzena. Eta ez naiz mintzo denbora luze batez.  Izan ere, atzoko gauzez hitz egin dezaket literalki, baina ez gogoratu bat beraretaz ere. Adibidez, une politak. Ezin ditut ahaztu atzoko esaldiak, ezta begi tristeak ere. Ezin zaitut ahaztu, ez zu eta ez gure ilusioa, markagailuan bateratuta jarraitzen dute, 2-2, ez dakigu zein dagoen zeinen gainetik. Ostiral arratsaldetako barreak, inguruneako klaseak, txokolateak duen zaporea, matematikako erroketa zailak. Oraindik jo ezin nizkizun kanta horiek, neguko goizetan hegazkinak gure gainetik igarotzen, iluntzeko 8en usaina. Orain dela urtebeteko maiatza, barre egiteko gogo bihurriak. Zoriontasunaren hasiera. “Oso ongi”-a lortutako azterketak, zure zonaldeko parkeak, bizitzaren himena, inozentzia ariman. “Sekula ez dut egingo”-en inozentzia. Izan genituen gauza guztiak, orain ez daudenak. Gaur bezalako egunetan ohartzen naiz ez zutela agur esan, ezta aterik itxi.

Benetan zoriontsu naiz. Orain besarkatzen nauten egutegiko egunak ez naute goxotasunetik kanpo uzten, ezta neguko arratsak ere. Zoriontsu egiten naute orain ditudan gauzak, agian bihar egongo ez direnak. Aurrekoek baino zoriontsuago ere agian. Horregatik ez dut ulertzen, zergatik botatzen ditudan faltan, batzuetan, gertatu ere egin ez ziren momentu haiek. Baliteke lehen esan ditudan guztiak, ahantzita nituenak, izan nintzenaren fruitu besterik ez izatea. Eta orain ez naiz. Edo beste bat naiz. Izan ere, bizitza honetan hil egiten garela sinesten dut. Baina ez zara inoiz hiltzen berriz ere jaio arte, benetan bizi zaren bitartean behintzat.. Egia esan, ez dut iraganean pentsatzen gaur izateko nahiean. Ez nuke abendu hau aldatuko azkeneko harengatik, eta hori hau oraindik ez dela pasa. Lehen ez nuke berdina esango. Baina ez nuen ulertzen, orain arte ez dut ulertu izan beti oihal zati berdina izan garela, baina hari desberdinarekin josia. Eta denbora aurrera joan ahala, josturak bere buruaz beste egiten joan ohi direla, eta aurreko oihal haren berdina ez direla aitortzen digutela. Aurrekoa baino hobeak direla, gu, hein batean, hobetzen joaten garelako (edo saiatzen). Orain dela pare bat abuztuko irribarre maltzur horri mintzo naiz orain, azkenaldi hartan, ez zidala uzten lo egiten ere. Edo nere flekillo hari, gaur ez dagoela nirekin, ez dela berdin, badakit berak ulertzen nauela. 

Baina hemen nago ni, eta ikasten noa. Ikasi ahal izan dut ispiluek diotenaz gain, bat ez dela bere islada. Batzuetan kezkatu egingo zara. Baina hori zara zu, eta modu batera edo bestera, zu izaten jarraitzen duzu. Bazen garaia idazten nuen ezer bukatzen ez nuela, badirudi gaur eskuak langile direla. Ah, eta lehen neukan inozentziarekin jarraitzen dut, ze tonta! Ahaztu egin zait esatea. Oraindik badaukat, nahiz eta non dagoen ez jakin. Izena aldatuko zuen agian, orain ez dakit nola deitu. Baina bai txokolate zaporeari. Aldatzen bada ere beti berdina delako, ez? Enfin, bizitza hau berdina dela, kilo bat egun gehituta. Aldatu den gauza bakarra jendea da. Ezta hori ere..

Uste dut aldatu den gauza bakarra nire begiak direla. Begiratzeko era, xehetasunak, lehen eskuetatik ihes joaten zena, baina orain gordetzen dudana. Nire hatzetan josita neukana askatu nuelako egunen batean.  Nire begiak bakarrik aldatu dira…. eta berdeak izaten jarraitzen dute!

Orain, nire lasaitasunean, ni eta nik hitz egiteko gehiagorik ez dugula onartuta, ariketetara bueltatu eta hogeitapikoren erroa kalkulatzen jarraituko dut (berriz ere kontuak atera beharko ditut). Bizitzaren gauzarik garrantzitsuena hori baita, ondo kontatzea, eta zeinuekin kontuz ibiltzea, erro negatiboak ez daukatela soluziorik.

Eta gauza bat aitortu nahi nuke: BIZITZA ERRO NEGATIBO BAT BEZELAKOA DA, EZ DAUKA SOLUZIORIK, EZTA NAHI ERE.

irene

Leave a Comment

Share: